Πριν «λύσουμε» για πολλοστή φορά το θέμα της πρόσβασης στα τριτοβάθμια ιδρύματα, ας διορθώσουμε τα δομικά προβλήματά της.

Η προσφιλέστερη -και πιο εύκολη- μεταρρύθμιση των πολιτικών που πέρασαν από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας αποδεικνύεται το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, και αυτή η χρόνια απουσία σοβαρού «εθνικού σχεδιασμού» και στοιχειώδους διακομματικής συνεννόησης για το σύνολο της Παιδείας, έχει αφήσει το αποτύπωμά της παντού.

Η σύγκριση των ελληνικών πανεπιστημίων (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) με ιδρύματα άλλων χωρών προκαλεί μελαγχολία, η επιστημονική «διαρροή» συνεχίζεται, ο χώρος της δικής μας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης συγκριτικά με άλλες δυτικές χώρες, παραπέμπει σε φτωχή επαρχία. Εμπειροι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, εξέφραζαν στην «Κ» τους φόβους τους: «Μήπως, για άλλη μια φορά, βλέπουμε το δένδρο και χάνουμε το δάσος;».

Και ενώ από το 1980 έως σήμερα το σύστημα άλλαξε πέντε φορές, μία ακόμη συζήτηση ανοίγει -από «μηδενική βάση» όπως εξήγγειλε η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας- για το ίδιο θέμα, τη στιγμή που δεν γίνεται ουσιαστικός διάλογος για τις παθογένειες του εκπαιδευτικού συστήματος σε όλες τις βαθμίδες.
Η αποστήθιση είναι η βασική μέθοδος για να αριστεύσει κάποιος στις πανελλαδικές εξετάσεις, το σχολείο δεν εμπνέει τους μαθητές, οι εκπαιδευτικοί είναι μονίμως παραπονούμενοι, και οι γονείς ξοδεύουν κάθε χρόνο στον βωμό της «δωρεάν παιδείας», περί τα 4 δισ. ευρώ για εκπαιδευτικές υπηρεσίες.

Στείρες αντιπαραθέσεις
Το εγχείρημα της αλλαγής του εξεταστικού συστήματος, προδιαγράφεται ως νέο πεδίο στείρων αντιπαραθέσεων και διαγκωνισμού κομμάτων και εκπαιδευτικών φορέων, με το πιο σύντομο «σενάριο» να θέλει να εφαρμόζεται από το 2012, δηλαδή, η πρώτη «φουρνιά» που θα δοκιμασθεί με το όποιο νέο σύστημα, είναι οι σημερινοί μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου.

«Οι αλλαγές θα πρέπει να αρχίσουν από την υποχρεωτική εκπαίδευση», ανέφερε, με παρέμβασή του στην «Κ», ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ) κ. Θάνος Βερέμης. Και είναι απαραίτητο ο διάλογος να εστιάσει σε όλα τα τρωτά του συστήματος, από τα πρώτα βήματα του μαθητή στο δημοτικό σχολείο έως και την αποφοίτηση από το ΑΕΙ, ώστε να υπάρξει μία μεταρρύθμιση «που θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα συνδυαστικά και όχι ξεκομμένα, όπως συχνά επιχειρείται».

Είναι ενδεικτικό ότι ο νέος υπουργός Παιδείας κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος λησμόνησε να συμπεριλάβει στην εξαγγελία περί διαλόγου, το έργο που έχει αναλάβει (επί υπουργίας Στυλιανίδη) η επιτροπή υπό τον καθηγητή κ. Γ. Μπαμπινιώτη για τις αλλαγές στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Και τα τρωτά σημεία είναι πολλά και ευδιάκριτα:

- Το σχολείο δεν παρέχει βασικές γνώσεις και δεξιότητες, όπως η εκμάθηση ξένων γλωσσών και πληροφορικής, με αποτέλεσμα οι γονείς να απευθύνονται στα φροντιστήρια.

- Η «παπαγαλία» καλά κρατεί αφού αποτελεί για τους μαθητές βασική προϋπόθεση για καλούς βαθμούς στις πανελλαδικές εξετάσεις και εισαγωγή στα ΑΕΙ.

- Οι αλλαγές βιβλίων δημιουργούν σύγχυση στους εκπαιδευτικούς ενώ τα τελικά αποτελέσματα στην παιδαγωγική μέθοδο διδασκαλίας είναι αντιστρόφως ανάλογα του υπέρογκου κόστους συγγραφής των βιβλίων.

- Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών παραμένει ελλιπής παρά τα κονδύλια που διατίθενται για τον στόχο αυτό. Ουσιαστικά, το εκπαιδευτικό όπλο της επιμόρφωσης μετατρέπεται σε εύκολο μέσο αύξησης των αμοιβών των εκπαιδευτικών από τη συμμετοχή τους σε «προχειροστημένες» επιμορφώσεις.

- Σε καμία βαθμίδα δεν λειτουργούν η πειραματική εφαρμογή νέων μεθόδων αλλά ούτε και η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Ουσιαστικά ουδείς εκπαιδευτικός ελέγχεται για το έργο που παράγει στην τάξη.

Οι παθογένειες στην υποχρεωτική εκπαίδευση αποτυπώνονται και στην τριτοβάθμια, η οποία επίσης δείχνει να πάσχει από έλλειψη προσανατολισμού. Τα βασικά προβλήματα σχετίζονται από τη μια με την άναρχη διεύρυνσή της καθώς ιδρύονται τμήματα με αντικείμενο που ελάχιστη απήχηση έχει στην αγορά εργασίας αλλά και στην επιστημονική κοινότητα.

Από την άλλη, η συνεχιζόμενη απαξίωση των ιδρυμάτων από μειοψηφίες που διεκδικούν την κομματική πρωτοκαθεδρία, επιβάλλοντας τις απόψεις τους με τον νόμο του «έτσι θέλω» ακυρώνουν την όποια προσπάθεια κάνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια να επιβιώσουν στο διεθνές, γρήγορα μεταβαλλόμενο και άκρως ανταγωνιστικό, περιβάλλον. Αυτά, οι περισσότεροι κάνουν ότι δεν τα βλέπουν.
----------------------------------------------------
Πηγή: kathimerini.gr-Του Αποστολου Λακασα
----------------------------------------------------